And after 6 bottles, biglang nag-aya si Cris papunta sa falls na malapit sa kanila, kaya kaniya-kaniya na kami ng tayo.
"Kaya niyo pa?" 
Tanong niya sa amin.
"Mag-aaya ka tapos ngayon mo lang tatanungin kung kaya pa namin? Kung kailan ready na kaming lahat." 
Asar na banat ng isang blockmate naming babae. Natawa naman si Cris. Bago kami umalis pinaalalahanan kami ng mga magulang ni Cris na mag-ingat lalo na at mga nakainom kami. Hindi naman daw malayo ang falls kaya hindi sila nag aalala sa amin.
"Ikaw? Kaya mo pa ba?" 
Tumabi sa akin si Mike. Tumango naman ako sa kaniya, kahit may kaunting tama na akong nararamdaman. Medyo nahihilo ako at bumigat ang pakiramdam ko. Hindi yata ready ang katawan ko para sa alak. 
Habang umaakyat kami papunta sa falls, walang tigil ang kwento ni Cris kung gaano ito kaganda.
Ilang minutong akyat lang ay nadinig na namin ang tubig kaya bumalik ang sigla ng lahat. At hindi nga nagtagal ay bumungad na sa amin ang falls. 
Napaka-ganda nga ng falls. Sobrang hirap puntahan pero sulit. Maliit lang ito. There's a small circular plunge pool at the end of the waterfall. It looks deep. Mayroong parte sa harap ng talon kung saan may malaking bato na nakalitaw, medyo matalim ang ibabaw nito. 
Agad kaming nagsimula maligo. Sa paligid ng falls ay malalaking bato na pwedeng akyatan, kaya yun ang ginawa ng mga lalaki. Ang iba namang mga babae ay nasa may gilid lang ng tubig. Nagkakatuwaan ang lahat habang naliligo. Sa mismong falls ay pwedeng pwestuhan pero madulas kaya hindi ko na sinubukan. 
Nagpapahinga kami ni Cris sa bato na nasa pinaka-unahan ng talon. Ang mga ka-klase ko ay sinubukan puntahan ang isa pang falls sa taas kung saan nanggagaling ang tubig ng falls na nililiguan namin ngayon. Anim lang kaming natira sa baba, ang apat ay nasa pinaka-gilid at nagpapahinga. 
Tumayo lang kami ni Cris doon sa batong matalim ang ibabaw, hanggang sa bigla siyang lumingon paharap sa'kin. Nagulat kami pareho ng bigla siyang ma-out of balance at mahulog sa tubig. Biglang sumigaw ang mga kasama namin sa gilid.
For a while, I just stood there thinking she could swim. When I realized she couldn't, I jumped into the water too. 
Everything happened so fast, I didn't even know how to swim, so why the hell did I jump? Not knowing what to do, I tried pushing her up so she could breathe for air. 
She's desperately trying to survive, so her body is moving uncontrollably. Unfortunately, when I was trying to push her, she accidentally kicked me in the head. 
It was painful, I was underwater, but I can still feel the pain. My head started going blank. I can hear muffled screams. Who's shouting? 
How deep is this thing anyway? 
My body became numb, and I couldn't move any part of it. My eyes started to get blurry. 
Is this what it feels like to die? Am I dying? Do I want to die? 
Damn, I don't want to die. 
I saw Cris being pulled out of the water, and I felt relieved. 
When I was about to lose consciousness, I saw someone jump into the water and wrap his arms around my waist, then pulled me up with him. 
I took the deepest breath I ever had once we resurfaced. I continued taking deep breaths as he was leading us to the side. I looked at who he was, and it was Mike, and he's showing an emotion I've never seen from him before. It was rage. 
My mind was still processing everything. When we finally got to the side, the other boys pulled me up and had me sitted in one of the rocks. 
That's when it started sinking in. My heart started pounding faster, my hands and legs trembled, and my tears started flowing. 
I almost died. I was near death. It was scary. It was painful. I don't want it. 
Mike came to me and hugged me. I cried my heart out in his arms while hearing him saying that's it's fine now and he's here. I felt not only his hand but also someone else's, gently caressing my hair, but I was too tired to find out who it was. 
Some of our classmates split up trying to comfort Cris and me. But all I can think of is how scary death was. It was horrifying. 
After I calmed down, the physical pain started appearing. My head, arms, hands, feet, and legs hurt. It was probably because of that rock's body underneath the water. It is also spiky. 
Mike offered me a drink, and I accepted it with a trembling hand. He didn't let me hold it as I was just wasting water since it kept splashing. 
Cris came up to me weakly. 
"Sorry Ken, sorry!" 
She cried and knelt in front of me. She woke up the emotion I thought I got over with, so I cried with her. I hugged her while still sitting down. Our blockmates are comforting us. 
After that, we decided to head down. Both Cris and I are too weak to walk on our own. The trauma and the pain we have are still winning over us.
Mike is lending me his strength. Our classmates also once again split up supporting us on the side. Parang nawala ang lasing naming lahat. 
"Maligo ka, gagamutin muna natin mga sugat mo." 
Inaalalayan padin ako ni Mike hanggang sa makabalik kami sa bahay nila Ctis. Alalang-alala naman ang buong pamilya ni Cris sa aming dalawa. 
Matapos maligo ay mas lalo kong naramdam ang init ng katawan ko. Nanghihina ako at lalong sumakit ang ulo ko. 
"Wala raw silang first aid kit, kaya aalis na tayo. Dadalin na lang kita sa ospital." 
Humawak naman ako kay Mike dahil ramdam kong mawawalan ako ng balanse. 
"Ken, sorry talaga." 
Napatingin ako kay Cris na hanggang ngayon ay umiiyak padin. Napangiti ako ng makita kong kakaunti lang ang sugat sa katawan niya. Maging ang mga magulang niya ay humingi ng tawad sa akin. 
"What the? Ang init mo. May sakit ka na ba bago ka pumunta dito?" 
Galit na may kaunting pag-aalala ang tanong ni Mike. Umiling naman ako sa kaniya. Nagpatulong siya sa mga blockmates namin para mailagay niya ako sa likod niya. 
Nadinig kong nagpaalam silang lahat sa pamilya ni Cris ngunit wala akong lakas na gawin 'yon. Sana ay hindi sila nabastusan sa akin. 
Mike had me in his back while travelling back to his car. He didn't put me down even when he's struggling to pass the river. Nakaalalay naman ang mga boys sa gilid namin in case na hindi kayanin ni Mike. Nang marating kami sa kotse ay agad niya akong isinakay sa tabi ng driver seat. 
"Hindi ko na kayo masasakay ha. Uunahin ko na muna si Ken." 
Paliwanag niya sa mga kasama namin. Hindi naman sila nag reklamo. Nagpaalam sila sa akin ngunit tanging ngiti at kaway lang ang nagawa ko. 
I fell asleep and when I opened my eyes, nasa bayan na kami. 
"Ayokong pumunta sa ospital." 
Mahinang sabi ko kay Mike. 
"You need to." 
"Please, Mike, don't. Please." 
I pleaded. I can't stand being inside a hospital again. It will only bring me bad memories instead of comfort. 
I heard Mike groan, sign that he's going to do what I said. 
Hindi ko alam kung saan niya na ako dadalin pero mukhang sa bahay na kaya naisipan kong magpahinga nalang ulit 
"Ken. Kenny!" 
I heard someone calling me while caressing my cheeks. Minulat ko ang mata ko at si Mike 'yun. Bumangon ako ng dahan dahan mula sa sandalan. Bumaba ako ng kotse pero napansin kong hindi namin bahay ito, kila Mike 'to 
"Bakit dito?" 
Tanong ko kay Mike at habang naka-hawak sa kaliwang braso niya. Sinikap niyang isarado ang pinto ng kotse niya gamit ang isang kamay, kahit nahihirapan ay nagawa niya din naman. 
"Ayaw mo sa ospital e." 
Inalalayan niya ako papasok ng gate. Binuksan niya ang pinto gamit ang biometrics niya, at dahan dahan niya akong pina-upo sa sofa. 
"Diyan ka lang saglit lang." 
Umalis siya at nadinig kong umakyat siya sa taas. Hindi nag-tagal ay nadidinig ko na ang boses niya at ng isang babae. 
"Jusko anak, anong nangyare kay Men?" 
"Huwag ka na po madami tanong ma, gamutin mo na lang po." 
Napatingin ako sa kanila. Mukhang tinawag niya ang mama niya. 
"My mom's a doctor." 
Tumabi sa akin si Mike at inakbay ang kaliwang braso sa akin para maka-upo ako ng ma ayos. 
"Pasensya na po sa abala." 
Tsaka ko lang nalaman na pati pala ang boses ko ay susuko na. I almost can't recognise my own voice. 
"Okay lang, this is what I live for." 
Hindi na ako sumagot dahil sinimulan niya ng lagyan ng ointment ang mga sugat ko. Nilagyan niya pa ng gasa ang iba. Kinuhaan niya din ako ng temperature. 
"Ang taas ng lagnat, sigurado ka ba ija na ayaw mo pumunta sa ospital?" 
Umiling na lang ako at nadinig ko naman na bumuntong hiniga ang mama ni mike. Mukhang dismayado sa sagot ko. 
"Siya sige at pabibilin kona lang ng gamot si El. Mike, tumawag ka ng pwedeng sumundo sa kaniya." 
Sumunod naman siya. Umakyat ulit ang mama ni mike paratawagin si El. 
"Thank you." 
Paos kong pasasalamat kay Mike. He stayed hugging me while I'm leaning on his chest. 
"You will always be welcome," 
Inihilig niya ang ulo niya sa ulo ko. Ipinikit kona lang ang mata ko para muling makapag-pahinga. 
"KEN!" 
"Ang ingay mo natutulog." 
Naalimpungatan ako sa usapan ng kung sino. Pilit akong tumayo at mayroon namang umalalay sa akin. Pag-mulat ko ay si Aice yoon. Inayos niya ako ng upo. 
"Gago ka." 
Susugurin niya sana si Mike buti na lang at napigilan ni clark. Kasama yata siya ng Aice papunta dito. 
Asan ang kapatid ko? Alam niya ba 'to? 
"Bakit ako sinisisi mo?" 
Galit na tanong ni mike kay Aice. Parang handa ng patulan ito. 
"Sana binantayan mo." 
"Hindi ako ang bodyguard, ikaw!" 
Susugod pa ulit sana si aice pero muling pinigilan ni Clark. Hindi naman ako maka-awat sa sama ng pakiramdam. 
"Boy, tama na. Si ma'am Ken ang unahin niyo, 'wag ang galit." 
Pilit pinapakalma ni Clark si Aice. Hindi ko rin siya maintindihan kung bakit si Mike ang pinagbubuntunan niya ng galit. Dapat nga ay magpasalamat pa siya dahil didekado talaga si Mike na tulungan ako. 
Pumasok ang mama ni Mike at may dalang paper bag, marahil ay gamot. 
"Ito oh. Painumin niyo nito every 4 to 6 hours, pero kung tulog 'wag na gisingin. Ito naman pain reliever 'to. Kung may iba pa siyang nararamdaman ipa-check up agad ha." 
Paliwanag ng mama ni Mike kay Aice. Mabuti na lang at hindi niya naabutan na nag-aaway ang dalawa. Lumapit naman siya sa akin at binuhat ako para maka-alis na kami. 
Nagpasalamat si Aice sa mama ni Mike at sapilitang nagpasalamat kay Mike. He settled me at the front seat. Dala niya pa pala ang blanket sa kwarto ko kaya ibinalot niya iyon sa akin. Agad siyang umikot papunta sa driver's seat. Kumaway si Mike sa akin kahit nakataas na ang bintana ng sasakyan. 
Naka-tulog akong muli buong biyahe at nagising lang ako sa haplos ni Aice sa braso ko. Dahan dahan akong tumayo at hindi pa ako nakaka-baba ay binuhat niya akong muli. Itinuloy ni aice ang pag-buhat sa akin hanggang sa makapasok kami sa bahay. 
"Ate!" 
Salubong sa akin ni Ren na halos maiyak na. Ibinaba ako ni aice sa sofa namin para makausap ako ng Ren ng maayos. 
"I'm fine." 
Tuluyan na siyang naiyak sa lap ko. Hinawakan ko naman ang buhom niya. 
"Tinawagan ko si kuya. Hindi ko kasi alam gagawin ko eh!" 
Tumingala siya sa akin. Nginitian ko lang siya at sinabihan na 'wag mag-alala. Nagpa-alalay na lang ulit ako kay aice paakyat sa kwarto ko dahil gusto ko na magpahinga. 
"Rest. I'll look after you." 
Aalis na sana siya pero hinigit ko ang kamay niya. 
Natatakot akong mag-isa. Sa ngayon wala na muna akong paki-alam kung sino, basta ayoko mag-isa. 
"I won't leave." 
His voice is so refreshing and calming. But I still didn't let go of his hand. 
"Okay, you can hold my hand then." 
Ipinuwesto niya ang sarili sa gilid ng kama ko. That's when I finally fell asleep.