Nakakagulantang at nakakagulat man ang naging bungad sa akin kanina, malaki naman ang naging luwag sa aking isip at dibdib sa naging usapan.
I was lucky enough that the old man was nice and considerate. Hindi na nagsampa ng kaso kila daddy para sa pananakit ng mga ito sa kaniya at kaniyang pamilya.
Of course, the compensation was the the first thing they could offer for the family for causing a controversy.
Ikinwento sa akin ni Kuya Amschelle ang nangyari. Noong umuwi siya noon sa Nouvaunde ay nalaman niya na iaakyat na pala sa korte ang isasampang kaso nila Daddy sa matandang iyon dahil nga inakala nilang pinatay na ako at iniligaw ng matanda.
Napigilan lamang iyon ni Kuya Amschelle noong sabihin niyang nasa Tenebres ako kasama siya at tinutulungan akong magtago. Lumalabas din na nagahasa ako dahil nga nasa kanila ang mga gamit ko.
That topic is sensitive to Kuya Amschelle kaya hindi ko siya masisisi noong bigla siyang sumabog sa akin.
Alam ko naman na sana na talagang malaking gulo at sira ang nagawa ko pero ang harapin ang mga ito ay sadyang nakakapanghina. It's like series of bomb detonating before me.
Pero kung hindi ko siguro napatibay ang sarili at nabigyan ng pagkakataon na magbago, baka nabaliw na ako lalo dahil sa sobrang bigat ng lahat.
"Are you okay? Don't mind the lady's words. Nadala lang iyon sa damdamin" pagpapalubag loob sa akin ni Kuya Amschelle noong makarating na kami sa sentro ng Nouvaunde.
Umiling ako at huminga nang malalim. "No, it's fine. She has the right to react like that."
Patungo kami ngayon sa amin. Halos alas syete na rin ng gabi kaya naman halos madilim na rin ang paligid at napapalibutan na kami ng ilaw ng syudad.
Halos hindi ko rin maialis ang tingin sa labas ng bintana. It's like I missed this place.
I've been in the countryside for almost 6 weeks at wala rin akong naging balita sa syudad. Lalo na sa mga nangyayari dahil wala naman akong koneksyon sa labas. I don't have any devices with me dahil na rin iniiwasan ko muna.
Kalmado ako noong makapasok na kami sa aming subdivision ngunit sumisibol sa akin ang kaba pero nangingibabaw pa rin ang kakaibang init sa puso.
It's been... A while since I've been here. Since I've seen my family and friends...
Excitement isn't the appropriate feeling for me to feel right now pero iyon ang nararamdaman ko. Hindi naman kasi maganda ang aking pagkawala at ang pagpapakita muli nang nagagalak ay parang... Pangloloko sa aking pagkamiserable.
Pero hindi naman ibig sabihin ay mananatili akong miserable. I'm here to make up to them kaya hindi pwedeng malungkot at bagsak ako kapag nakita nila.
Huminto kami sa harap ng aming bahay. Nakatingin lamang ako rito habang niyayakap ang sarili. Wala sa sarili akong napangiti, ganoon na rin ang panlalabo ng paningin ko.
"Tito Simon and Tita Karina is still at work..." Tumingin sa akin si Kuya Amschelle habang nasa kamay ang phone. "Do you want me with you?"
Nilingon ko si Kuya Amschelle. Napansin niya ang pagbabago ng ekspresyon ko dahil sa pagbagsak ng kaniyang balikat. He pulled me to him and hugged me immediately.
Pumikit ako at pumatak ang aking luha sa kaniyang balikat. "It's good... to be back" I whispered.
"You can do it. Just remember I always got your back..."
Humiwalay ako at ngumiti. "In good things"
Kuya Amschelle smiled. "And we will fix the wrongs"
Hinatid naman ako ni Kuya Amschelle sa amin. Lahat ay gulat noong makita ako. Ang guard at ang mga kasambahay. Wala palang tao sa bahay lalo na't nasa trabaho pa sila mommy at si Paige ay nakila Clane.
My heart clench at the familiar feeling. I really... really missed them. Marinig ko lang ang pangalan ni Paige ay nakita ko na naman ang sarili ko na nag-i-init ang mga mata.
"N-naghapunan na po ba kayo?" Tanong ng kasambahay namin na madalas na tagaluto.
Umiling ako. "Hindi pa po eh. Sa kwarto po muna ako. Pakitawag na lang po ako kapag tapos na" ngiti ko rito at iniwan kahit na halata pa rin ang kaniyang pagkagulat sa aking biglaang pagdating.
Halos suyurin ko ang buong bahay habang naglalakad ako paakyat ng hagdan. Lahat din ay hinahawakan ko habang ang mata'y nagniningning habang lumilibot.
My home... puno ng taong walang ibang hinangad kun'di ang mapabuti at mapasaya ako.
A home where I felt the first happiness and contentment. Iyong magkasabay-sabay lang kaming apat na kumain ay masaya na ako; magkakwentuhan lang ay buo na ang araw ko.
The home I neglected because I was blinded by my desire to get even.
I will never make the same mistake ever.
Pagkabukas na pagkabukas ko pa lang ng pinto ng kwarto ko ay bumuhos agad ang mga luha ko. Ni hindi ko na rin nagawang isara ang pinto at dire-diretso ang aking pagtakbo sa aking kama.
I hugged my plushies tight as I sob quietly. This cozy bed I've been used to is making me cry more. Para nitong pinapagalitan ako dahil halos isa't kalahating buwan ko siyang hindi natulugan.
After a 10-minute-hugging of my bed, I wander my room as if it wasn't been mine for the last 19 years. Walang pinagbago. Nam-maintain ang linis gaya ng dati.
Kahit noong napatingin ako sa salamin ng aking vanity table, I instantly see my old self. The bright, simple, Adhara Kate that I haven't seen for weeks.
Bumaba ako noong tinawag na ako ng kasambahay na luto na ang niluto nilang ulam para sa akin.
Noong pagkaupo ko sa upuan, I knew something is missing. Iyon pala, ang pamilya ko. Pero dahil gutom na rin ako, nagsimula na akong kumain nang tahimik.
I asked them if Paige will come home pero ang sabi nila'y kina Clane daw matutulog. She's been like that daw since I went missing.
Kilala ko si Paige. She's probably with Clane to lessen the loneliness she feels without me. And I will make up to that, too.
Tahimik kong tinapos ang pagkain. Nagtungo ako sa aming backyard para magpababa ng kinain. The hanging lights were lit up, giving warmth to the night.
Nagtungo ako sa hammock na nakakabit sa dalawang puno sa gawing garden ni Mommy. Doon ako humiga at pinagmasdan ang mga dahon na nagmistulang anino sa gabi.
Huminga ako nang malalim at hinayaan ang maliit na ngiti na manatili sa aking labi.
I knew being at home makes me feel something. Something longed for, something went missing to seek.
Hindi ko namalayan na ilang oras na pala ang lumipas. I was just at peace staring at the night sky as the warm breeze of the entering summer keeps me warm in spite of the dark chilly night.
Noong tumungo na ako sa loob ng bahay ay halos patay na rin ang mga ilaw at ang mga corner lights na lamang ang dim na nakabukas. I glanced at the wall clock on the kitchen and noticed how late it was already.
It's already 10 P.M. and I didn't even realize it.
Umakyat ako sa kwarto nila Mommy para i-check kung nakauwi na ba sila. Baka nakaligtaan ko lang lalo na't nasa bakuran ako simula kanina.
But to my dismay, they haven't gotten home yet.
I mean, when they go home late, it's usually around 11 P.M. to 12 A.M. so it's understandable.
An idea suddenly popped out of my mind.
Madalas kapag naabutan ko ang pag-uwi nila mommy nang gabi kapag nagpupuyat ako ay umiinom sila ni Daddy ng smoothie. I think para makatulog sila nang maayos kaya naman kinuha ko ang laptop ko sa kwarto at nagsearch ng bedtime smoothie.
I found one and it's easy to make. Bananas, kiwis, chamomile, and almond milk. It's easy to make and surely I can do it myself.
Dahil tulog na rin ang mga kasambahay sa oras na ito, tahimik akong kumuha ng mga gagamitin. Ngunit dahil kailangan ng blender, hindi na ako umasa pang magiging tahimik ang aking paggawa.
Kaya naman sa unang pagpindot ko pa lang ng blender ay ilang segundo ang lumipas ay natatarantang lumabas ang isang kasambahay mula sa maid's quarter.
"Anong nangyayari--" naiwang nakabuka ang bibig nito nang makita ako.
Hilaw akong napangiti at kumaway rito. "Go to sleep na po. I'm sorry kung maingay" bulong na sigaw ko rito.
Napahawak naman ito sa dibdib at nakahinga nang maluwag. Antok na bumalik sa kanilang kwarto.
After making sure the smoothie was blended smoothly, I took out two tall glasses and pour the smoothie carefully into them equally. I even put a slice of kiwi and banana on its rim for design.
Napangiti naman ako sa sarili nang masatisfied sa nagawa. I even tasted the excess and I was surprised to realize that it was good! Baka makigaya na rin ako kila mommy sa pag-inom nito tuwing gabi.
Nilinis ko naman ang pinaggamitan pagkatapos. Iniwan ko na lamang sa gilid ng sink ang blender dahil hindi ko alam kung paano linisin iyon. I might get cut by its blades kaya hinayaan ko na lang doon.
I was checking the clock from time to time the same as I look into the two beauty of smoothies I made. I can't wait for Mom and Dad to taste them!
Ngunit pumatak ang alas onse ay wala pa rin sila at hinihila na ako ng antok. Hindi ko naman na namalayan na nakatulog na pala ako sa island counter kung saan ako nakatunganga simula noong natapos ko ang ginagawa.
Nagising ako nang may marinig na mahinanh pag-iyak sa aking gilid. Napaahon ako ng ulo mula sa pagkakadukdok at kinusot ang mata.
"Oh my God... Simon..." Mom's familiar voice echoed through the whole house.
Napatingin ako sa aking kabilang bahagi at nakita si Mommy na umiiyak na nakatingin sa akin. Nang makitang nakatingin ako sa kaniya ay agad nito akong nilapitan at niyakap nang mahigpit.
"Adi... Baby, I m-missed you... Thank God, you c-came back... Oh gosh... You d-don't know how much we've missed you..." Mom sobbed and it doesn't fail to make my heart sink.
Nahawa na rin ako sa kaniyang pag-iyak at tuloy-tuloy ang pag-agos ng mga luha ko. I hugged her tight and spoke my apologies.
"M-mom, I'm s-so... so sorry... I love you, I'm sorry for doing this... I'm sorry... I-I missed you..."
Nagmulat ako ng mata at natagpuan agad ang mata ni Daddy namumula at lumuluha na ring nakatanaw sa akin. Lalo akong naiyak nang makita itong mag-iwas ng tingin at pinunasan ang mata.
Hinarap ko si Mommy na hinawakan ang magkabila kong pisngi at hinalikan ang aking noo. Pinunasahan niya ang mga luha ko at ang inayos ang buhok ko. Tinitigan niya ako at naiiyak muling ngumiti sa akin.
"My baby... Don't ever leave us again" nanginginig na sabi ni Mommy.
I nodded and smiled. "I will never ever do that again, Mom. I promise"
Sabay naming nilingon si Daddy. Bumaba ako ng kinauupuan at nakay daddy ang tingin habang nilalapitan ko ito.
Umiiyak na si Daddy at hindi na rin napigilan ang sarili na salubungin ang aking yakap.
"Adi... I'm sorry... Bunso, I'm sorry... I -llove you, I'm sorry... F-forgive me, I'm s-sorry..." Nabasag ang tinig ni Daddy habang niyayakap ako nang mahigpit.
Hinayaan ko na lamang siyang yakapin muna ako at halikan ang ulo. Noong humiwalay ako doon ako naglabas ng hinanakit at paghingi ng tawad.
"J-just... Don't do that again, Dad. I-it hurts me deeply..." Sabi ko na ikinatango-tango lamang nito at niyakap ulit ako.
"I'm sorry, too..." Bulong ko rito bago kami maghiwalay ng yakap.
Daddy kissed my forehead, long enough to make us both chuckle when he pulled away. Nagsiupo na kaming tatlo sa stool. Nang makitang hindi pa pala nila naiinom ang inihanda kong smoothie sa kanila ay agad kong ipinagmalaki sa kanila iyon.
"I remember tuwing late kayo umuwi, you two would enjoy a smoothie before sleep so I thought this is what you drink? It's good for sleep" lapit ko sa kanila ng smoothie na nawalan na rin ng lamig.
Mom looked impressed with the smoothies. "Is this the one with chamomile?" Mom asked before taking a sip.
I nodded eagerly while smiling from ear to ear. I was leaning against my arm by the island counter.
"So, how was it? Inantok na ba agad kayo?" Pagbibiro ko.
Natawa naman kaming dalawa ni Mommy nang umaktong nakatulog si Daddy sa mesa. Hinampas naman siya ni Mommy na itong ikinatawa na rin niya.
"This is exactly what we drink! But this is even better, Adi. Your dad's mix taste bland to be honest" ani Mommy at binigyan ng mapang-asar na ngisi ni Mommy.
Dad glared at her amusingly. "We need to maintain our sugar, hon. Okay na 'yung paminsan-minsang ganito" then dad smiled at me. "But starting from now, Adi will make us the smoothie"
I groaned. "I'll stay awake 'til twelve? No way!" Biro ko na ikinatawa naming tatlo.
Inabot pa kami ng halos alas dos ng madaling araw kakakwentuhan. Dahil imposible rin naman silang magising nang maaga dahil na rin sa ininom nila ay nag-absent muna sila sa araw na iyon. They missed me so much that they even wanted me to sleep between them!
Nakatulog din ako nang nakangiti dahil sa sobrang saya ng aking puso. I feel so genuinely happy by just having to talk with my parents after a long time of misery. Ngayon na lang ulit ako nakangiti at tawa nang ganito.
Kinaumagahan ay halos 10 A.M. na ako nagising. Noong sumilip ako sa kwarto nila Mommy ay parehas pa silang tulog ni Daddy. I couldn't contain my laugh, too when I saw that they still had time and energy to make love. They're both tangled up in sheets.
Bumalik na lamang ako ng kwarto at nagpasyang maligo para makapaghanda sa umagang iyon. I'm glad that it's Saturday, too kaya naman hindi hanggang bukas ay nasa bahay lang kaming pamilya.
Pagkalabas na pagkalabas ko ng banyo habang nakaroba pa ay kasabay kong natigilan ang nakatayo sa aking pintuan.
"Am I dreaming?"
Paige in his sleepwear, stood by the door frame with parted lips and sleepy eyes.
I blinked and smiled at her quirkily. "Hi. Good morning" bati ko at lumapit sa kama.
Sinulyapan ko si Paige na nagkusot ng mata at kunot na ang noong lumapit sa akin.
"Hey..." Kyuryoso niyang turan at hinawakan ako sa balikat. She scanned me as if she's making sure if I'm real or an imposter.
Hinayaan ko naman siya sa kaniyang panunuri at sinunod ang katawan sa kaniyang paggalaw-galaw sa akin.
Pinigilan ko rin ang matawa dahil mukha pa siyang puyat at wala pa sa matinong huwisyo. I grinned when she start touching my butt and even pinching them.
Natawa ako. She gasped and was startled. Humawak ako braso ng kapatid at nakangiti itong tinitigan.
"Paige, I'm real" natatawa kong turan.
"Fucking hell..." Bulong niya at mabilis akong niyakap.
Hinigpitan ko na rin ang yakap sa kaniya at ibinaon ang mukha sa kaniyang leeg. My eyes again heated in so much comfortness.
Paige started sobbing making me giggle.
"You fucking bitch... Don't you ever hurt us like that again! Tangina, Adhara Kate, hindi ako nakakatulog dahil sa'yo..." And she cried.
"I'm here now. I'm sorry... I'm sorry for everything" I said sincerely and pulled my face away.
Hinarap ko si Paige na puno na agad ng luha ang mukha. Hindi ko maiwasang mapahalakhak at punasan ang kaniyang mukha.
"You're a mess..." Pang-a-asar ko.
She glared at me and held my face. Hinawi pa niya ang huhok ko na akala mo'y isa akong sanggol para titigan niya nang ganito.
"Of course, I would cry for my baby sister! You left us broken and in pain! Akala mo ba makakalimutan ko 'yung sinabi mong masaya kami dahil wala ka? Gabi-gabi akong umiiyak dahil doon!"
Natawa naman ako at suminghot. Kahit na magkadikit ang aming katawan, pakiramdam ko ay kulang pa iyon kaya yumakap ako ulit sa kaniya na agad din naman niyang tinugunan.
"You will never leave us again. Hindi kita hahayaan, Adhara Kate. If you want to leave, sasama ako." Banta niya na ikinangiti ako.
Oh, to have a sister like her is like a cloud. Angry and dark when it rains, soft and pure when it's sunny.