Zaniyah’s Point of View
Habang nag-aayos ng mga gamit para sa paghahanda sa pagtulog, biglang tumunog ang cellphone ko na nasa lamesa. Napatingin ako sa screen at nakita ko ang pangalan ni Sir Jackson. "Gabing gabi na, ba’t tumatawag ‘to?" Naisip ko sa sarili ko. Pero hindi ko na rin pinatagal ang pag-aalinlangan, baka may mahalagang siyang sasabihin.
Nag-decide akong sagutin ang tawag. "Hello?" sabi ko sa kabilang linya.
"Hello, Zaniyah, may schedule ba ako bukas?" tanong niya.
Tinignan ko naman ‘yong notes ko na nakalagay lang din malapit sa desk ko habang tinitignan ang bawat dates at oras ng mga schedule niya ay nakita ko na wala siyang schedule for tomorrow, "Ahm, wala naman, bakit?"
"Good, samahan mo ‘ko."
Nagtaka ako sa sinabi niya. "Huh? Saan? Anong meron?" Tanong ko naman, medyo naguluhan.
"Dahil pahinga ko naman bukas, nagkayayaan kasi kaming magkakaibigan na mag-unwind," paliwanag niya, pero parang may seryosong tono sa boses niya.
"Oh? Tapos anong gagawin ko?" Tanong ko ulit, hindi pa rin ako makapaniwala.
"Sabi ko samahan mo ako," sabi niya, at parang may kaunting inis na rin sa tono niya.
Tahimik akong nag-isip. "Pero, alam ba ‘to ni Sir Mark? O kahit si Ate Sab? Baka mamaya kasama magalit sila ta—"
"Hindi mo ba ako sasamahan? Madali lang naman akong kausapin," sabi niya, na may halong inis.
Naramdaman ko agad ang halong pagkairita sa boses niya, kaya't mabilis akong sumagot. "O-oh, wait, ito na nga eh, sasama na. Send mo na lang sa akin 'yong location."
"Okay," sabi niya, at agad niyang binaba ang tawag. Tiningnan ko lang ang cellphone screen, medyo nagulat sa biglang pagbaba niya ng tawag.
"Hays," napabuntong hininga ako. Hindi ko alam kung paano ako napapasubo sa mga gantong sitwasyon.
Agad akong nag-ayos ng sarili. Nagsuot ako ng kumportableng damit para sa gabi. Hindi ko alam kung ano ang inaasahan ni Sir Jackson sa gagawin namin, pero siguradong mas mabuti nang handa ako para sa anumang mangyari. Baka may plano silang mga pa-acting acting doon na hindi ko alam.
Binuksan ko ang cellphone ko para tignan ang mensahe niya. Hindi naman siya agad nag-reply, kaya't nag-isip na baka busy siya. Sa pag-aakala kong walang mensahe mula sa kanya, biglang nag-appear ang notification.
"Address 'to ng condo niya ha, akala ko ba aalis siya?" nagmuni-muni ako sa sarili habang tinitingnan ang nakalagay na address sa text. "Hays, bahala na nga." Nakuha ko ang bag ko at lumabas ng apartment. Naghintay ako ng taxi, at swerte naman at may dumating agad.
Matapos ang ilang oras ng biyahe, nakarating na ako sa condo ni Sir Jackson. Agad akong bumaba ng taxi at nagbayad. Agad kong tinungo ang elevator, ngunit biglang sinabi sa akin na sira ito. Wala akong choice kundi umakyat sa hagdan. Hingal na hingal pa rin ako nang makarating ako sa kanyang pinto, at agad kong kinatok ito.
Binuksan niya ang pinto, at seryoso niyang tinignan ako. "Bakit ngayon ka lang?"
"Nag-hagdan kasi ako papunta dito, sira raw 'yong elevator. Dapat kasi sinabi mo man lang sana!" hindi ko napigilang magreklamo, hawak ang dibdib ko dahil sa sobrang hingal.
Hindi siya agad sumagot, ngunit naglakad na palabas ng kwarto niya. Agad akong sumunod, nagtataka sa kanyang kilos. Sinara na niya ang pinto ng kwarto niya, at hindi man lang ako pinahinga.
Nagbuntong hininga ako at sinundan siya. "Teka, saan ba tayo pupunta? At bakit ganyan ang suot mo? Favorite mo ba 'yong orange?" tanong ko, ngunit wala siyang pakialam at tuloy pa rin sa paglalakad.
Hindi pa rin niya ako pinapansin, kaya't naisipan kong humarang sa harap niya. "Pwede ba, sagutin mo muna 'yong tanong ko? Hindi mo ba alam na nagpakapagod akong pumunta dito para lang samahan ka?" Nairita na ako, kaya't inilabas ko na ang nararamdaman ko.
Napakunot ang noo niya at tinitigan ako ng seryoso. "Zaniyah, sinabi ko naman sa'yo diba, hindi kita pinipilit na sumama," sabi niya. "At tsaka, pwede ka naman umuwi na ngayon."
Nagulantang ako sa sinabi niya. Hindi ko alam kung bakit ganoon ang reaksyon niya. "Eh ba't ka pa nag-text at nagsabi sa akin kung hindi mo naman pala ako kailangan?" Hindi ko napigilang mapalabas ang halong galit at pagkabigla.
Tumingin siya sa akin, tila naguguluhan. "Anong ibig mong sabihin?"
"Hindi mo ba alam ang pinagdaanan ko para lang pumunta dito? Ang layo ng nilakad ko at inakyat na hagdan! Tapos sasabihin mo na hindi mo pala ako kailangan?! Tapos papauwiin mo ako!" Binuhos ko na lahat ng emosyon ko, hindi na napigilang magalit.
Tumalikod siya na siya at tiningnan ko ito, at nadama ko ang pagka-badtrip ko. Baka naman joke lang ito o eksena para sa kakaibang activity. Baka may surpresa na inihanda sa akin, pero hindi pa rin maalis sa isip ko ang nangyari.
He continued walking, and I just watched him, feeling a mix of frustration and confusion. "Hays, kung hindi lang talaga ako mapapagalitan, naku!" I muttered to myself with a sigh, wishing I had more choices in this situation.
Feeling a surge of determination, I started running to catch up with him. I followed him closely, trying to match his pace. As he walked out, he put on a face mask and pulled up the hood of his pullover. He seemed to be waiting for a taxi. "Magsuot ka ng facemask," he said, looking at the street.
I was taken aback by his sudden command, but I quickly obeyed, pulling out a face mask and putting it on as well. The taxi arrived, and we got in. I settled into my seat, still trying to figure out what had just happened. The tension between us was palpable, and I wasn't sure how to break it.
As the taxi started moving, I cleared my throat, hoping to start a conversation. "So, uh, saan ba tayo pupunta?" I asked, trying to sound casual.