JACKSON’S POV
Habang nasa event kami hindi ko maiwasan ang makaramdam ng kaba dahil nakita ko na ulit si Laarni ang ex-girlfriend ko. Halos ilang taon na rin ang nakakalipas ng nakipag break siya sa akin, ang rason kung bakit siya nakipag break sa akin ay dahil ipagpapatuloy niya raw sa states ang pagmo-model niya. Ayaw niya raw kasi na LDR kaya nakipag break nalang siya, ayaw din sa akin ng mga magulang niya dahil nga raw wala naman akong mararating. Hindi pa kasi ako sikat na mang-aawit no’n at naka focus lang ako sa pagpi-paint. Aaminin ko gusto ko na talagang sumuko sa pagkanta at pagsasayaw no’n dahil mahirap makilala sa music industry, dahil marami ng magagaling noon. Mas lalo pa akong nanghina, dahil isa rin sa rason bakit nakipag break sa akin si Laarni ay dahil hindi pa ako nga raw sikat, sobrang mahal na mahal ko si Laarni kahit na gano’n ‘yong nangyari sa relasyon namin, dahil pa rin ako nagtanim ng galit sa kaniya. Sa mga sandaling iyon, naalala ko ang mga pait ng nakaraan. Minsan, naiisip ko kung ano kaya kung hindi kami nagkahiwalay? Paano kung patuloy kaming nagtagumpay sa mga karera namin? Pero sa kabila ng mga tanong na iyon, alam kong may mga bagay na hindi natin kayang kontrolin, at parte na ng aming mga buhay ang pagkakahiwalay na iyon.
Napansin kong may mga mata na nakatingin sa akin habang iniwasan ko ang pagkakasalubong kay Laarni. Marami sa mga kasamahan namin sa industriya ang alam ang naging buhay namin noong kami pa. Marahil, iniisip nila kung paano kami nagkakilala at kung bakit nagtapos sa ganito ang aming kwento. Subalit wala akong plano na buhayin ang mga alaala na iyon sa harap ng maraming tao.
Habang nagpapakatino sa harap ng mga bisita, naramdaman kong may tumapik sa aking balikat. Paglingon ko, nakita ko si Ate Sab, at sa mga mata niya ay makikita mo ang pag-aalala. Alam kong alam niya ang naging nakaraan namin ni Laarni, at nagpapasalamat ako na nandiyan siya upang sumuporta.
"Okay ka lang ba?" bulong ni Ate Sab sa akin.
Tumango ako, trying to put on a brave face. "Oo, Ate Sab. Wala lang 'yon."
Niyakap niya ako ng mahigpit. "Kung kailangan mo ng kausap, andito lang ako."
Sa sandaling iyon, alam kong may isang tao na hindi ako iniwan. Iyon ang mga pagkakataon na naalala kong hindi ko rin dapat isantabi ang mga taong nariyan para sa akin. Sa kabila ng mga tagumpay at kabiguan sa industriya, totoo ang kasabihan na ang mga totoong kaibigan ay mananatili sa tabi mo. Itinuring na rin ako nila Mark at Ate Sab bilang isang tunay na pamilya nila, kaya labis akong nagpapasalamat do’n.
Habang abala akong nag-e-entertain ng ibang tao ay napansin ko na wala si Zaniyah sa table namin, kaya naglakad ako para hanapin si Zaniyah, ng ilang sandali ay lumapit sa akin si Laarni.
Mas lalo akong nakaramdam ng kaba, "Jackson." ngiti niyang sabi saakin
Tumitingin naman ako sa paligid at nahihiya dahil baka mapag-usapan pa kami "Kumusta kana?" tanong niya ulit
"Laarni, pwede ba ‘wag dito." mahina kong sabi, habang nakatingon sa paligid.
Napansin naman ni Laarni kung bakit ko na sabi ‘yon, sabay tingin din sa dumadaan na mga tao.
"Gusto lang talaga kitang makausap," sincere niyang sabi
Nakaramdam ako ng malalim na kaba habang naglalakad palayo kay Laarni. Hindi ko alam kung paano ko ulit siya haharapin. Minsan ko nang nasaktan ang babae na ito, at ngayon ay narito siya, tila ba may layunin na makausap ako. Hindi ko sigurado kung handa na akong harapin ang mga alaala ng aming nakaraan.
Pero sa kanyang mga salita at ngiti, tila ba totoong naghahanap siya ng pagkakataon na makausap ako. "I'm sorry, pero may kailangan pa akong hanapin," sambit ko, habang pilit na tinatagan ang aking tinig. Agad akong umalis sa harap ni Laarni, hindi ko alam kung bakit. Baka iniwasan ko ang isang pag-uusap na alam kong magdudulot ng mas maraming tanong kaysa sa kasagutan.
Naglakad ako, sumubok na mag-isa, at habang naglalakad, nararamdaman ko ang bigat ng mga pangyayari sa aking dibdib. Nakakaramdam ako ng lungkot, ngunit kailangan kong itago ito. Ang mga pangyayaring ito ay bahagi na lamang ng nakaraan, hindi na tulad ng dati.
Ilang minuto ang lumipas, at napansin kong nasa gilid si Zaniyah, kausap si Felix Camero, isa ring sikat na music artist. Hindi ko maintindihan kung bakit ngayon pa sila nag-uusap nang ganoon. Napansin ko ang mga ngiti sa mga labi ni Zaniyah, na tila ba iba kaysa sa mga ngiti na ibinibigay niya sa akin. Hindi ko alam kung ano ang nangyayari, ngunit hindi ko maaaring hayaang magpatuloy ito nang hindi ko ito alam.
Naglakas-loob akong lumapit kina Zaniyah at Felix habang naririnig ko ang bahagyang pag-iiwas ng mga mata ni Zaniyah mula sa akin. Hindi ko alam kung ano ang kanilang pinag-uusapan, ngunit ngayon, kailangan kong malaman.
Napansin agad ni Felix ang aking paglapit, at ngumiti siya ng malamig. "Oh, Jackson," bati niya sa akin, tila walang kahit anong malisya sa kanyang tinig.
Ngumiti rin ako ng pilit at tiningnan si Zaniyah, na tila namumutla sa gulat sa aking pagdating. "Sir Jackson," tugon niya,
Mas lalo akong nainis no’ng narinig ko na tinawag niya akong sir
"Ahh, sige, Zaniyah, una na ako. Nice to meet you again," ani Felix kay Zaniyah, ngumiti ito nang may paggalang. Tumango rin si Zaniyah. "Ah, sige, salamat ulit, Felix."
Pagtalikod ni Felix at nang umalis na siya, hindi ko maiwasang makita ang pagngiti ni Zaniyah. Tilang masaya siyang nakita ang lalaki. Ngunit sa kanyang ngiti, mas lalo akong nainis at naramdaman kong parang may kulang.
Hindi ko napigilan ang sarili ko, "Kanina pa kita hinahanap," sabi ko, ngunit may bahid ng inis sa aking tinig.
"Sorry, nag-CR kasi ako," paliwanag niya, ngunit sa tingin ko, may lihim pa rin sa kanyang mga mata.
"Nag CR? Bakit kayo magkausap ni Felix?" tugon ko na may inis pa rin na tono.
She chuckled, "Ah, ‘yon, nabangga ko kasi siya, tapos sakto nag message sa akin ‘yong friend ko na makipag picture nga raw ako sakaniya, tapos padala ko nalang daw sakaniya, kaya ‘yon." paliwanag niya
I still looked at her with a hint of annoyance. "Alam mo bang maraming press sa paligid, paano kong ipost ka sa social media. Can you handle the consequences?" I replied, still irritated.
Zaniyah's face fell, realizing the implications of what she had done. "I'm sorry, Jackson, I didn't think about that. Gusto ko lang talagang ipasa ‘yong picture namin dalawa ni Felix sa friend ko kasi nga request niya."
I sighed, softening my stance. "I understand, but you need to be careful. This industry can be unforgiving. People will talk, and rumors can spread like wildfire."
She nodded, her expression earnest. "I promise I'll be more cautious next time. I don't want to cause any problems for you."
I sighed and said, "Basta sa susunod, mag-iingat ka."
We went to the charity events, and we walked back to the van. I noticed that Zaniyah was engrossed in her phone, a smile playing on her lips. As we got inside the van, I still couldn't shake off my curiosity about her interaction with Felix.
So, I took a deep breath before asking, "So, how was your interaction with Felix?" I inquired, trying to sound nonchalant but feeling a tinge of embarrassment.
"Huh?" she replied, looking puzzled.
"I know you heard what I said," I responded, a bit annoyed.
"Oh, it was okay. He's nice," she said with a smile.
I couldn't help but feel a bit jealous, even though I knew I shouldn't. "Nice? ‘Yon lang?" I added, my tone softening.
She blushed slightly, her eyes meeting mine. "Well, he's good-looking too, but you're much more handsome," she admitted, her voice softening.
I couldn't help but smile at her response. "Flattery will get you everywhere," I teased, feeling a bit more at ease.
Zaniyah chuckled, and the tension that had built up between us seemed to dissipate. It was a relief to know that, despite the occasional jealousy that crept in, we could still communicate openly and honestly with each other.
"Ahm, fan din pala ‘yong kaibigan mo si Felix?" nahihiya kong tanong
"Actually, supporter kasi kami ni Felix no’n," sagot niya
"Kami? So, supporter ka rin ni Felix no’n?" tanong ko na may pagtataka.
I raised an eyebrow, waiting for her to continue. There was clearly more to the story.
"Ano kasi?" I prodded gently, trying to understand.
She sighed, then finally looked at me with a hint of embarrassment. "Well, we were part of a fan group that supported him during his earlier days in the music industry. It was just a fun thing to do with friends." paliwanag niya
Zaniyah's explanation left me feeling a bit conflicted, but I couldn't blame her for being a fan and supporter of Felix. After all, we all had our own idols and people we looked up to. It was just a bit surprising to find out that she had a connection with him.
As Mark and Ate Sab joined us, the atmosphere in the van shifted. We all exchanged pleasantries and shared our thoughts on the charity gala. It was clear that Zaniyah was back to her cheerful self, and I couldn't help but smile at her infectious energy.
Once we arrived at her apartment building, I offered to walk Zaniyah to her door. It felt like the right thing to do after the evening we had spent together.
"Thanks again, Jackson," she said as we reached her door. "Tonight was... unexpected."
I nodded, feeling the same way. "Yeah, it was. But sometimes the unexpected moments turn out to be the best ones."
She grinned, and for a moment, it felt like there was something more between us, something unspoken. "Good night, Jackson."
"Good night," I replied, watching her enter her apartment before heading to my own. As I lay in bed, I couldn't help but think about the events of the day, the past, and the future, all intertwined in this newfound connection with Zaniyah.