'People say I'm quiet most of the time
If only you knew what goes on in my mind (mind)
(If only you knew, if only you knew)
What goes on in my mind (mind)
(If only you knew, if only you knew)
(I'm not toxic, I swear)'
Tahimik lang ako sa loob ng taxi habang nakikinig ng music, papunta na nga pala ako sa Faith Memorial Cemetery. Habang papalapit kami nang papalit mas lalo akong kinakabahan. What if joke time lang iyon ni Aster? Well, kung joke time niya lang man, hindi ko na siya papansinin kahit kailan.
'Two in the morning, I'm lying awake
These thoughts in my brain, they come out to play
I'm replaying gumball to keep 'em away
Deep in the silence, may end up violent
What an anomaly, what is so wrong with me? (Me)'
Maganda din palang pakinggan itong kanta ni Lyn Lapid na In my Mind. I think this song is dedicated for all introvert or quiet people out there.
"Nandito na po tayo maam." Lumingon ako sa may window kung saan makikita ang entrance gate ng Faith Memorial Cemetery bago ko ibinigay ang bayad ko sa kanya.
"Salamat po." Nakangiting tugon ko sa driver. 
Bumaba na ako sa taxi dahil nakarating na kami, alangan naman kasing hindi ako bumaba? Anong gagawin ko dito? Lalangoy?
Naglakad-lakad lang ako papasok sa cemetery. First time ko makapasok dito. Sabi ni mommy ay libingan ito ng mga may kaya sa buhay, halata nga namab. Sobrang lawak ng lugar, malinis at mahangin. Magaganda rin ang itsura ng mga lapida, mukhang mamahalin.
Wala akong ibang taong nakikita maliban sa isang lalaking nakasuot ng puting hospital gown who's standing right beside the narra tree. So, hindi rin pala joke time. 
"Aster! Kanina ka pa ba?" Nakatingala lamang siya sa langit na para bang sobrang lalim ng kaniyang iniisip. 
"Tara na." Tugon niya sa akin. 
Saan naman kaya ako dadalhin ng lalaking ito. Huwag lang talaga siyang magkakamali or gumawa ng kalokohan. What if gusto niya akong e prank like may hinanda siyang clown over there tapos gugulatin ako or baka mamaya ihuhulog ako sa hinukay niyang lupa. Haystt! Stop overthinking. Calm down!
Nanatili akong nakasunod sa kanyang likuran alangan naman kasi na ako ang mag lead ng daan e I don't know where nga kami pupunta. 
"Where are we going ba Aster?" Mahinang tanong ko sa kaniya. 
"Basta, today you will know everything..."
"About me." Dagdag niya pa. 
Everything? About him? Really? But why dito pa sa cemetery? Dito ba sila nakatira? But I can't see any houses here. 
"We're here Luna." 
He stand straight sa harap ng lapida na nasa ground. I feel strange. Hindi ko pa man nakikita kung anong nakasulat doon pero sobrang lakas ng kaba ko. Lumapit ako sa kaniya para tingnan kung anong meron doon. 
Laking gulat ko nang tuluyan kong makita kung anong nakasulat doon. Really? Totoo ba ito? Tumingin ako sa kanya habang siya naman ay nanatili lamang nakayuko sa harap ng lapida. 
Mayroong bulaklak na daisy doon, na mukhang bagong pitas lamang kaya hindi ko gaanong makita ang petsa ng araw ng birthday at date of death doon.
"Aster Wilson..." Sambit ko. 
Naguguluhan ako. What's this? Who's this? 
"I died two years ago." 
"What?" Sigaw ko sa kanya. 
"Anong kalokohan na naman ba ito Aster?" 
"Hindi ito kalokohan Luna." He said calmly. 
Kung namatay na siya two years ago, bakit siya nandito? Anong ginagawa niya dito? 
"I don't understand."
"Ipapaintindi ko sayo, then." 
"Wait, don't tell me you're a ghost?" 
"Unfortunately, yes." 
What the fudge? I don't know na ganito ka-gwapo ang mga ghost.
"I don't believe you!" Bulyaw ko sa kanya. Halos maluha na ako dahil naghahalo-halo na lahat ng emosyon ko. I don't know how to feel right now. Damn! hindi ako makapaniwala sa lahat ng mga nalaman ko plus this strange feeling. I don't know what to believe right now. 
"I died two years ago because of my brain tumor."
What? Is he joking? What kind of kalokohan is this? But his name ay nasa lapida. 
"Bakit kita nakikita? Kung patay ka na, bakit ka nandito?" 
"I don't know either. Maybe my soul is looking for something." He calmly said
"Totoo ba ito?" 
"Again, unfortunately yes."
"Nagulat nga din ako na, nakikita mo na pala ako, Luna." He said. Bahagya niyang iniangat ang ulo niya para tumingala sa langit. 
"Aster..."
"Hmmm?" Sambit niya. He slowly looked at me habang nakaangat pa rin ang kaniyang ulo then after a few seconds inayos niya na ang kaniyang tindig. 
"Ako lang ba ang nakakakita sa iyo? Kaya ba pinagtatawanan ako ng mga tao kanina, iniisip nila na baliw ako dahil kinakausap kita pero hindi ka naman nila nakikita?" 
He just looked at me. I can't see any expression from his face. He looks so empty now. 
"Kaya ba ganoon ka nalang kabilis mag disappear and appear dahil ghost ka?" 
"Maybe." 
Napahilamos ako sa sarili kong pagmumukha. Damn! Ang tanga! Bakit hindi niya sinabi kaagad. Nakakahiya sa lahat ng taong nakakita sa akin. 
"Wait, hindi pa rin ako makapaniwala." 
"Ayan na nga ang evidence sa harap mo. That's the reason why hindi ako napapagalitan kahit saan ako magpunta, that's why wala akong bisita sa hospital, dahil dito nila ako binibisita."
"Bakit ngayon mo lang sinabi?" 
"I'm afraid na baka matakot ka sa akin Luna."
Sabagay matatakot naman talaga ako kung sinabi niya sakin na ghost siya nung unang araw palang kaming nagkita.
"Sorry..." He whispered. 
"Nagmukha kang tanga kanina sa harap ng maraming tao dahil kinakausap mo ako when in fact ikaw lang nakakakita sa akin." 
"Ayos lang, at least ngayon makakaiwas na ako sa judgement dahil alam ko na kung anong totoo." 
"You're not scared?" 
"Bakit naman ako matatakot? Pogi ka naman, no problem." 
"What? What's that word again? Pogi? Pilyong saad niya. 
"Loko-loko."
I heard my phone ringing and it's mom who's calling. 
"Mom---" I didn't have time to finish what I was going to say. 
"Luna your dad, come back here quickly!" Nag-aalalang saad niya sa akin. She ended the call immediately after she said those words. 
"A-aster si dad..."
"What happened?" 
"I don't know, I have to go..."
Tumakbo na ako papalayo kung nasaan man nakatayo si Aster, hindi ko na hinintay kung anong sasabihin niya for sure magkikita naman kami doon sa hospital ulit. Ang ipinagtataka ko lang ay bakit siya lang ang nakikita kong ghost? Baka naman nakaka encounter din ako ng ibang ghost hindi ko lang napapansin because they seem normal to me?
Nag-abang lang ako ng taxi dito sa labas pero walang dumadaan. I am worried! Mommy's voice is shaking, punong-puno ng pag-aalala ang boses niya kanina.
Gosh! Taxi! Ilang minuto na akong nandito sa labas ng cemetery pero wala man lang taxi na dumadaan. I have to go, I really have to go! Sobrang lakas ng kabog ng dibdib ko. Hindi na ako mapakali. What's happening to dad?! Common taxi be here na.
"Thank god." Mahinang sambit ko nang makita kong may taxi na patungo sa direksyon ko. Pinara ko na ito kaagad atsaka sumakay sinabi ko na sa driver kung saan kami pupunta. Gosh! Nag-aalala na talaga ako for daddy.
I called mommy ng ilang beses pero hindi na siya sumagot, ganoon din si ate. Why? Bakit hindi nila sinasagot ang mga tawag ko. Ano ba medyo malayo pa ang location namin sa hospital. Bakit pa ba kasi ako umalis? 
Hindi na nga natuloy ang plano kong bibilhan ko si ate Luxainne ng birthday gift ko sa kanya. Maybe I can go out pa naman next time kaya pupuntahan ko nalang muna sila daddy doon sa hospital. 
Bakit ba hindi nila sinasagot ang tawag ko. Goshhh! Kinakabahan na ako! Lord please be kind to us, kung ano man pong nangyayari ay sana maging okay lang din sila.