Nandito kami ngayon sa isang vacant room kasama ang tropa. Tahimik ang paligid, pero ang tensyon sa hangin ay hindi maitatanggi. Lahat sila, nakatingin kay Liam—naghihintay ng kanyang gagawin.
“Text her,” utos ko, hindi nag-aksaya ng oras. “Sabihin mong gusto mo siyang makausap at papuntahin mo siya rito.”
Hindi agad gumalaw si Liam. Kita ko ang pang-aalinlangan sa mukha niya, pero hindi ko siya hahayaang umatras ngayon.
“Liam,” dagdag ko, bahagyang lumapit sa kanya. “Akala ko ba tapos na ang laro? Akala ko ba, it’s time for her to know?”
Pinisil niya ang cellphone sa kamay niya, parang may pinipigilan sa sarili. “Celine, kailangan pa ba talaga ‘to?”
Napairap ako. “Of course! Hindi pa siya tuluyang nawawasak. She still thinks na may chance siya sa’yo.”
Tumingin ako kay Troy, Marcus, at Jace. “Hindi ba, guys? Dapat lang na matapos na ‘to.”
Ngumisi si Troy. “Obviously. Hindi pwedeng lumakad lang si Sophie na parang walang nangyari.”
Marcus chuckled. “Besides, Liam, it’s just a text. What’s the hesitation?”
Dahan-dahan kong hinawakan ang braso ni Liam, pinagapang ang daliri ko pababa sa kamay niya. “Do it for me, babe.”
Nagtagal ang katahimikan. Pero sa huli, kita ko ang pagbagsak ng balikat niya.
He unlocked his phone and started typing.
A few seconds later, narinig namin ang ding—the message was sent.
Ngumiti ako. Now, we wait.
Habang hinihintay namin si Sophie, hindi ko mapigilan ang excitement na nararamdaman ko. Sa wakas, malalaman na niya ang totoo. Malalaman niya kung gaano siya ka-kababa para umasa na kaya niyang maging parte ng mundo namin.
Nakangisi si Marcus habang nilalaro ang hawak niyang baso. “Ano sa tingin mo magiging reaction niya?”
But Troy, he’s silent.
“Tatanggapin niya nalang ba ‘to? Or iiyak siya?” sabat naman ni Jace, halatang nag-eenjoy sa laro namin.
Napatingin ako kay Liam. Tahimik lang siya, hawak pa rin ang phone niya, pero alam kong hindi na niya mababawi ang ginawa niya. Sinunod niya ako—at iyon lang ang mahalaga.
Hindi nagtagal, may marahang katok sa pinto.
Tahimik ang buong silid.
Liam swallowed hard. Halatang hindi sigurado sa gusto niyang gawin. Pero ako, handa na ako.
“Ikaw na,” utos ko sa kanya. “Buksan mo.”
Tumayo siya, marahang lumakad papunta sa pinto. Nang bumukas ito, bumungad si Sophie.
Napatigil siya sa may pintuan, kita sa mukha niya ang pag-aalangan. “Liam?” mahina niyang tawag, bago niya dahan-dahang iniangat ang tingin niya sa amin.
Naglakad ako palapit, my arms crossed, at ngumiti nang matamis. “Sophie, come in. We’ve been waiting for you.”
Tila napalunok siya. Pero pumasok pa rin.
Nang isara ni Liam ang pinto sa likod niya, alam kong wala na siyang kawala.
Ngumisi ako. Let the fun begin.
Sophie's POV
Napaatras ako nang makita kong nandoon sina Celine at ang mga kaibigan niya. Hindi ko alam kung anong mararamdaman ko—bakit ganito ang atmosphere? Parang may mali.
Napatingin ako kay Liam, naghahanap ng kahit anong clue kung bakit niya ako pinapunta rito. Pero hindi siya makatingin nang diretso sa akin.
“So,” Celine started, nakapamewang at may bahagyang ngisi sa labi. “You’re finally here.”
“Bakit mo ako pinapunta, Liam?” tanong ko, pilit na pinapakalma ang sarili ko.
Bago pa siya makasagot, tumawa si Celine. “Si Liam? Hindi naman siya talaga ang gustong makipagkita sa’yo.”
Napakunot ang noo ko. “Anong ibig mong sabihin?”
Naglakad siya palapit sa akin, dahan-dahan, parang isang predator na handang lapain ang biktima niya. “Do you really think you belong here? Na ikaw at si Liam ay may something? Girl, wake up.”
Kumakabog ang dibdib ko, pero pinilit kong magpakatatag. “Ano bang problema mo, Celine?”
“Alam mo kung ano?” Ngumisi siya at tumingin kay Liam. “Tell her, babe.”
Babe?
Parang biglang tumigil ang mundo ko.
“Liam?” Napatingin ako sa kanya, naghihintay ng paliwanag.
He looked at me, and for a moment, may nakita akong something sa mata niya—guilt? Regret? Pero hindi siya nagsalita.
Hanggang sa marinig ko ulit ang boses ni Celine.
“You were just a game, Sophie.”
Parang binuhusan ako ng malamig na tubig.
“Ano?” bulong ko, halos hindi makapaniwala.
Tumawa si Marcus sa likod. “Damn, ang tagal mo bago mo nalaman.”
My hands trembled. “Liam… totoo ba ‘to?”
Hindi pa rin siya makasagot.
“Tingnan mo naman siya, Sophie,” Celine teased, “Alam niyang totoo, but he won’t even deny it.”
Hindi ko alam kung paano ako nakatayo pa. Ang bigat. Ang sakit.
Hindi. Hindi ‘to totoo.
Pero sa paraan ng pagtahimik ni Liam—sa paraan ng pag-iwas niya ng tingin—alam kong walang kasinungalingan sa sinabi ni Celine.
Ako lang ang niloko.
Umiling si Celine. “Sophie, hindi ka naman siguro naïve, ‘di ba? You really think Liam is genuinely interested in you?”
Lumapit siya nang bahagya, bahagyang nakangiti pero ramdam ko ang tensyon sa pagitan namin. “Liam does everything for me, Sophie. And I asked him to do something.”
Biglang bumigat ang dibdib ko. “What do you mean?”
Bahagya siyang tumawa. “Let’s just say… he’s proving something to me. And you’re part of it.”
Napatigil ako. Hindi ko alam kung anong mararamdaman ko—galit? Takot? Lungkot?
Pero isang bagay ang sigurado.
Kung totoo man ang sinasabi ni Celine…
Ako ang nilalaro.
Parang naubusan ako ng hangin.
Hindi ako makagalaw, hindi makapagsalita. Nakatingin lang ako kay Celine habang ang bawat salita niya ay unti-unting nagpapabigat sa dibdib ko.
"He’s proving something to me. And you’re part of it."
Napatingin ako kay Liam, umaasang itatanggi niya ang lahat. Na sasabihin niyang hindi totoo, na hindi niya ako ginamit para lang sa kung anumang laro nila ni Celine.
Pero nanatili lang siyang tahimik.
Nakita ko kung paano siya napalunok, kung paano bumigat ang expression niya, pero hindi siya nagsalita. Hindi niya ako kayang tingnan nang diretso.
At doon ko naramdaman ang totoong sagot.
“Totoo ba ‘to, Liam?” mahina kong tanong, halos hindi ko na marinig ang sarili ko. “Ginamit mo lang ako?”
Napatingin siya sa akin, pero hindi agad sumagot. His hands clenched into fists, parang gustong sabihin ang isang bagay pero hindi niya magawa.
Celine smirked. “He doesn’t have to answer, Sophie. His silence is enough, don’t you think?”
Ramdam kong nanghihina ang mga tuhod ko.
"His in love with me… Ginamit ka namin kasi he wants to prove to me na loyal siya sa akin… So, yes, we’re officially in a relationship."
I felt my breath hitch. Hindi ko alam kung paano ako nakatayo pa rin sa harapan nila. Parang gusto kong tumawa, pero wala nang lakas ang katawan ko.
I turned to Liam, desperately searching for any sign that this was all a sick joke—na hindi totoo ang sinasabi ni Celine. Na hindi niya ako ginamit.
Pero hindi niya ako tinitingnan.
"Liam…" My voice was barely a whisper. "Totoo ba?"
He didn’t answer.
Silence.
Nakayuko lang siya, at doon ko mas naramdaman ang sakit. Dahil minsan, ang katahimikan ang pinakamasakit na sagot sa lahat.
Ramdam ko ang matamis na ngiti ni Celine habang pinapanood akong unti-unting nawawasak. “See, Sophie? You were never anything more than a test. A distraction.”
Huminga ako nang malalim, pilit pinipigil ang namumuong luha sa mga mata ko.
“Kailangan ko ng sagot mo, Liam,” mahina kong sabi, pero alam kong naririnig niya ako.
Celine smirked, then turned to him. “Babe, gusto niya yatang masaktan. Tell her the truth,” malambing pero may bahid ng panunuyang sabi niya habang hinahaplos ang braso ni Liam.
Nagtagpo ang mga mata namin ni Liam, pero hindi ko mabasa ang iniisip niya. His expression was blank, emotionless—parang hindi siya ang lalaking nagpapangiti sa akin noon.
“Sagutin mo ako, Liam,” my voice cracked, pero hindi ko inalis ang titig ko sa kanya. “Totoo ba lahat ng sinabi ni Celine? Laro lang talaga ‘to?”
Tumayo ito at lumapit saakin. "You're really desperate pala? Do you think I like you? Never, ikaw lang naman nag-iisip niya." matabang niyang sinabi "and yes, ginamit kita para... mapasagot ko na si Celine,"Parang may isang matinding hampas ng hangin ang tumama sa dibdib ko sa sinabi niya.
"You're really desperate pala? Do you think I like you? Never, ikaw lang naman ang nag-iisip niyan."
Paulit-ulit na umalingawngaw sa isip ko ang sinabi niya. Never. Hindi lang niya sinabing hindi niya ako gusto—sinabi niyang hindi niya ako nagustuhan kahit kailan.
"And yes, ginamit kita para... mapasagot ko na si Celine."
Ramdam kong nanlamig ang katawan ko, para bang biglang nawala ang dugo sa mga ugat ko. My hands clenched into fists as I forced myself to stay upright, kahit na pakiramdam ko ay babagsak ako anumang segundo.
I swallowed hard, trying to keep my voice steady. “So… I was just a tool?”
Liam looked away for a moment, then sighed. “Yeah.”
I let out a breathless chuckle. “Wow.”
Ang sakit.
Gusto ko siyang sampalin pero, ayokong madumihan ang kamay ko.
Celine giggled beside him, obviously enjoying every second of my humiliation. “Aww, Sophie. Don’t take it too personally. I mean, you’re just—what’s the word? —temporary.”
My chest tightened. Hindi ko alam kung paano pa ako nakakapanatili sa harapan nila, kung paano pa ako hindi nadudurog sa mismong kinatatayuan ko.
Tumingin ako kay Liam, hoping—just hoping—na may makikita akong bahid ng pagsisisi sa mukha niya. But there was nothing. Wala.
Ramdam ko ang matamis na ngiti ni Celine habang pinapanood akong unti-unting nawawasak. “See, Sophie? You were never anything more than a test. A distraction.”
Huminga ako nang malalim, pilit pinipigil ang namumuong luha sa mga mata ko.
“So, that’s it?” mahina kong tanong. “Lahat ng ‘yon… wala lang sa’yo, Liam?”
Napatingin siya sa akin, pero hindi pa rin siya nagsalita. His jaw clenched, as if he wanted to say something—but he didn’t.
I let out a bitter chuckle. “You know what hurts more than being played? Yung hindi man lang ako worth ng sagot mo.”
His lips parted, pero bago pa siya makapagsalita, umiling na ako. “Huwag na, Liam. Wala na rin namang saysay.”
Mabilis akong lumingon kay Celine. Hindi ko alam kung paano ko nagawa, pero ngumiti ako. Isang ngiting puno ng sakit at hinanakit.
He was so emotionless. So cold.
Biglang bumalik sa isip ko lahat ng oras na magkasama kami. Lahat ng tingin niya, lahat ng ngiti niya—lahat pala fake. Lahat pala kasinungalingan.
I clenched my fists harder, nails digging into my palms, using the pain to keep myself from breaking down in front of them.
Tumingin ako kay Celine, then kay Liam. “Thank you,” I said, my voice oddly calm.
Nakita kong nagtaas ng kilay si Celine. “For what?”
I smiled bitterly. “For showing me kung sino kayo talaga.”
"And congrats," I said, my voice surprisingly steady. "Nanalo ka…"
Napangiti si Celine, kita sa mukha niya ang kasiyahan sa pagkapanalo niya sa isang laban na hindi ko naman alam na nilalaro ko.
“Stay… strong sa inyo,” I added, my gaze flickering to Liam for the last time.
Pero hindi siya sumagot. Hindi siya gumalaw. He just stood there, watching me walk away like I was nothing—like I never mattered.
Huminga ako nang malalim bago tuluyang tumalikod.
Wala nang dahilan para manatili pa ako doon.
At wala na rin akong dahilan para panghawakan pa ang kahit anong natitira sa damdamin ko para kay Liam.
Pagkalabas ko ng pinto, pakiramdam ko’y humigpit ang dibdib ko. Gusto kong umiyak, gusto kong sumigaw, gusto kong bumalik at ipamukha sa kanila ang sakit na binigay nila sa akin—pero alam kong wala rin namang saysay.
Instead, I kept walking.
One step at a time.
Kahit na pakiramdam ko ay bibigay na ako anumang segundo.
Hanggang sa maramdaman kong bumagsak ang unang patak ng luha ko.
Pero hindi ako huminto.
Bakit ko hinayaang mahulog ako? Bakit ko hinayaang umasa ako sa isang taong hindi naman kailanman nagseryoso sa akin?
Liam was never mine.
Hindi siya kailanman naging akin.
At hindi na rin siya magiging akin.
Nang makarating ako sa labas ng campus, isang malalim na buntong-hininga ang pinakawalan ko. Ramdam kong unti-unting bumigat ang lalamunan ko, pero pinilit kong pigilan ang pagpatak ng luha ko.
No, Sophie. Hindi ngayon. Hindi dito.
Pero kahit anong pigil ko, nararamdaman kong parang sasabog na ako.
I reached for my phone, hoping for some kind of distraction, but then I saw Liam’s name still pinned at the top of my messages.
With shaky hands, I clicked on our conversation. Ang daming mensahe—lahat puno ng kasinungalingan, ng panlilinlang.
‘Take care, Sophie.’
‘I like talking to you.’
‘You’re special.’
Lahat ng iyon, wala nang halaga.
Dahan-dahan kong tinanggal ang pagkaka-pin sa pangalan niya. At bago ko pa mapigilan ang sarili ko, I deleted the entire conversation.
Deleted. Erased. Gone.
Katulad ng dapat kong gawin sa nararamdaman ko para sa kanya.
Hinayaan kong bumagsak ang phone ko sa bag ko at hinigpitan ang pagkakahawak sa strap.
Mabilis akong naglakad palayo.
Palayo sa kanila.
Palayo sa sakit.
At palayo sa alaala ni Liam na kailanman ay hindi dapat naging parte ng buhay ko.