Chapter 17

All of the people in the ship was stunned. Nakakahiya.
"Oh God, I'm sorry! I'm sorry, I didn't mean to, I–I am really sorry." I took my handkerchief and wiped Caspian's white sleeves.
"Mary!" I heard Castriel's voice.
"I'm sorry, I shouldn't have come with you, I am so sorry––"
"Hey, calm down, it's alright," Caspian whispered.
Takot na takot akong tignan si Caspian sa mga mata nito. I am ashamed of what happened.
"Sorry, I'm sorry–––
"Hey, hey." I felt hands cupping my face, then his thumb traveled to wipe a tear that escaped my eye.
"C-Caspian." For a moment there, I was given a chance to look deep into the eyes behind that mask. It was magical yet, lonely.
Before I can react, someone already held my hand and pulled me away from the mess I made.
"I'll take care of her," Castriel muttered and pulled me away with him. We went inside the ship, Castriel left me to get a clean cloth and when he got back he wiped my lips. Pinahiga niya ako sa isa sa mga kwarto na siyang inihanda ni Jack.
"Is she good now?" I heard them talking outside the room.
"I believe she needs rest for a while, this is the first time that she was able to sail after many years."
"I have these sea sickness medicines here, let her take it. I'm sure she'll get better soon."
Nakaramdam ako ng antok kaya't ipinikit ko ang aking mga mata at hindi na pinatapos pa ang pinag-uusapan nilang dalawa.
Fern's Point of View
All off us three are up here in the main deck, including Lady Diana, Lady Liana and me. After the incident wherein Lady Mary threw up, we were told to stay here while Lady Iona, Prince Aiden and Caspian are talking privately in Captain Jack's Cabin.
I'm sure Lady Iona would understand Lady Mary. Hindi naman niya maaaring pigilan ang pagsusuka nito, subalit maaari niyang saluhin kung gusto niya naman hehe.
Natawa nalang ako sa naisip at ibinaling ang tingin sa malayo. Ito ang unang pagkakataong makakasama ako sa ibang lugar kasama ang prinsipe at ang mga taong palasyo na kung minsan lamang umaalis.
Mula sa malayo ay natanaw ko ang isang bulto ng napakalaking palasyong gawa sa matibay na uri ng semento. Matingkad ang ginto at puti na kulay nito, napakarami ring taong nag-aabang sa harapan nito.
Napakaganda! Nakakamangha!
"Malapit na tayo!" Hindi ko mapigilan ang tuwa at ako'y napatayo kasama nila Lady Liana at Lady Diana.
"Paniguradong sasaya na muli si Lady Mary sapagkat makakaapak na tayong muli sa lupa," saad ni Lady Liana na sinundan naman namin ng tawa.
Lady Mary's Point of View
"You wake her up."
"No, you wake her up!"
"No! You do it!"
"You do it!
Nagising ako sa ingay na lumulukob sa kwartong hinihigaan ko. Ramdam ko ang pag-ikot ng paningin ko kaya't naisipan kong maupo.
"You're awake now."
"Yes, maybe because of your voices," I sarcastically uttered.
"Apologies, Lady Mary," napakamot sa batok ang isa sa mga piratang sa tingin ko'y pinadala rito upang gisingin ako. Mahaba ang itim na buhok nito at nakapusod. He has this silver earrings and a pirate hat.
"The prince told us to wake you up. We are near to the Kingdom," said the masculine man beside the other. Medyo malaki ang katawan nito kung ikukumpara sa lalaking nasa tabi nito na halos kasing tangkad ko lang.
"I'm Wallace," the huge man introduced with his deep voice.
"And I am Silas, it's nice to meet you, Lady Mary."
"It's nice to meet you too," I replied. "Maaari bang mauna na kayo? Aayusin ko lang ang sarili ko bago lumabas, susunod kaagad ako," saad ko sa dalawa na dali-dali namang tumango bago tinungo ang pinto.
Nang makitang nakalabas na ang dalawa'y hinilot ko ang sintido. Hindi na ako nasusuka ngunit masakit naman ang ulo ko. Inayos ko muna ang higaang tinulugan bago napagdesisyunang lumabas. Hindi ko na ininda ang mukha at tinungo kaagad ang pinto.
On the way to the main deck, nagkasalubong kami ni Castriel. He stared blankly at me for a moment but I was surprised when he laughed out loud. Tinignan ko siya ng masama sabay na nilagpasan para umakyat na sa taas.
"Taong to," I heard him mumbled. "Wait for me!" He added and followed me.
Maya-maya ay pinantayan na niya ako ng lakad. Muntik nanaman akong matumba dahil sa hilo pero nabalanse ko naman ang katawan at malayang nakalakad ng diretso.
Castriel cleared his throat and uttered a tease.
"So, I heard Caspian's mad of you," panimula nito. "Nakakatakot pa naman ang aura ng lalaking 'yon."
Natigilan ako nang nagmukha itong takot na takot. Nagpapatawa ba to o nananakot?
"Who knows what he'll do with you," umaksyon ito na parang nag-iisip. "Hmm, what if he'll make you clean the whole palace it three days? Or he'll make you sleep with serpents–––hoy sandali lang, masakit yan!" Sigaw nito nang paulit ulit ko siyang pinalo ng barrel na nakita ko.
"Ikaw? Gusto mo bang ikaw ipakain ko sa mga halimaw dito?!" Asik ko sa kanya.
Tawa lang siya ng tawa habang pinupokpok ko ng barrel kaya't mas nainis ako.
"Mas matatakot ako sayo kesa sa mga halimaw!" Natatawang saad nito.
"STOP THIS COMMOTION."
Sinundan ko kung saan nanggaling ang boses na iyon. I then saw Caspian staring blankly at us.
Umayos ako ng pagkakatayo at binitawan ang barrel na hawak. Naghanap ako ng makapitan upang mabalanse ang katawan. Umikot ang paningin ko kasabay ng paghawak ni Cas sa braso ko upang alalayan ako.
I saw the prince behind Caspian. He walked right into the forecastle of the ship.
All eyes are on him, his majesty. The rays of light coming from the morning shine is blending with Prince Aiden's aura. Seeing him stand there with full of authority just makes me feel empowered knowing I'm on his side. Of all women, I was the one chosen by their majesties to serve.
Beside the prince stood still, Caspian. I can clearly see that he's very passionate being the right hand of the prince. I can see him as a ruler, I won't lie. 
I walked towards them and stood beside the prince, Castriel also followed and stood right beside me.
It's quite funny to think that somehow we resembles the main characters of a  story. 
Tinaas ko ang tingin kasabay ng pagsayaw ng mga alon sa dagat. Ang sinag ng haring araw ay nagsisilbing daan upang marating namin ang kaharian ng Fèath.
"Napakaganda.." rinig kong saad ni Fern habang nakatunganga ito sa isang palasyong kumikintab. Kulay puti at ginto ang kabuuang kulay nito na tila nambubulag sa kung sino man ang magtapon ng tingin rito. Napakamoderno nito kung titignan, Ilan lamang ang mga punong-kahoy at halamang makikita dahil sa nagraramihang establisyamentong nakatayo rito.
Even though from afar I can feel the pulling sensation from glimmering golden gates of their kingdom. I can say how rich this kingdom is, from their village up to their golden castle uphill. It is a perfect model for those castles in books, magical and satisfying to watch.
As our ship sail closer and closer to the village, beautiful loud music can be heard. There were people in their colorful attires, dancing, what makes it more blissful.
No one in the ship uttered a word. For I know, all of us feel like we've been casted by a spell.
As soon as our ship reached the port, Prince Aiden finally let out his words.
"My people," he started with eyes fixed on the village.
"WELCOME TO THE GOLDEN KINGDOM! KINGDOM OF FÈATH!"

Book Comment (54)

  • avatar
    RendonNolie

    good

    02/11

      0
  • avatar
    Atled Coy's

    ❤️❤️

    10/10

      0
  • avatar
    Cauane Silva

    😍😍

    03/10

      0
  • View All

Related Chapters

Latest Chapters