45 Days With You
#You should keep fighting. . .
Ilang mga sandali ay may magagandang pagbago ang nangyari. Taymer gave me advice na babaunin ko. Even though we're not that close, but I think that we're become friends. Just like how he treated me. Siya iyong pansamantalang pumalit kay Ajiya.
He's longing for her sister, and I don't know if nakita niya ba ako bilang kapatid niya lang. If ever ganun, I am blessed kasi nandiyan lang siya palagi. I know that is not easy to deal with, lalo na araw araw mo mong hina-hanap ang kalinga niya.
Iginulong gulong ko ang katawan ko sa bedsheets dahil hindi pa ako dinadalaw ng antok. I get used to it, basta may mangyari ganito, hindi ako dinadalaw ng antok ko, parang gusto kong ulit-ulitin dahil doon ko makuhang maging kontento.
"Why you still up?" tanong ni Daddy sa akin.
I smiled at him. "I can't sleep." sagot ko.
"You want to drink milk? Or something?" tanong niya.
Masaya lang ako ngayon, ito iyong mga sandali sa buhay ko na siyang pinakagusto ko. It happened that Ajiya is not there but his brother is there to sub her presence.
"No, I'm fine. I just can't sleep."
"Okay, gusto mo kwentuhan ka ni Daddy?" he asked.
"Uhm. . . pwede?" nakangiting tanong ko.
"You seemed happy, spill it out," sabi niya at kinulit ako.
"Hm. . . I'm just happy kudos," sabi ko sa kanya.
"Okay," sabi niya at ngumiti sa akin.
I'm not children anymore but I want to know what thing happen to him and my mom since there, binding love is on social media. Iwan ko kung uso pa ba ngayon ang ganung paraan pero I think sa ganun nakukuha ng mga kabataan ang gusto nila.
"We're the same school or university to your mom. But then, she's a varsity player, while me. . . or should I say (they called me as a famous and almost perfect)" Panimula niya pa at tumawa ng sabihin ang huling salita. "Your mom is pretty right? And I'm handsome. . . so when pretty woman eyed on handsome man, they got attracted to each other and their love story begun. Pero hindi iyon doon nagtapos ang istorya namin. When the following semester of being a college student. . . may nangyaring hindi maganda sa relasyon namin ng Mommy, not until I apologize to her because of what I did to her. Pinagsisihan ko iyong ginawa ko... Kaya nakuha ko ulit iyong puso niya.."
"Dad. . . that's sounds clingy." Reklamo ko sa kanya.
Parang mga jeje-days lang.
"Yes, but if you're in love? Hindi mo na alam kung ano iyong ginagawa mo, o pinagsasabi mo. . . kaya nagiging clingy sa iba pero sa amin hindi dahil alam namin na nagmamahalan kami sa isa't isa. Hulog na hulog ako sa mommy mo, just like you, magkamukha kayo nung teen pa kami ng mommy." Dagdag niya.
Totoo ang sinasabi ni Daddy, may proof talaga na magkamukha kami ni Mommy, sabi pa nga nila mas malakas ang genes ni Mommy kaysa kay daddy kasi magkamukhang magkamukha kami. Iyon nga lang din. . . dugo lang raw ang meron si Daddy sa akin.
At ang dugong nanalaytay sa akin ay may minanang ganito.
May sakit rin noon si Daddy kapareho ng sa akin pero kaagad itong naagapan kaya siya gumaling. He suffered just like me, pero gumaling din naman siya.
Ika pa nila mana mana lang ang sakit kaya ako mayroon ganito. Kaya base rin sa mga pinagsasabi nila, gagaling ako katulad nung kay Daddy.
"Bakit kayo naghiwalay ni Mommy noon?" tanong ko.
He never open up, wala siyang sinabi sadyang doon lang siya at hindi na lumagpas sa boundary.
"It's a long story, but I'll make it short for you, my love." Mahina niyang sabi. Napa-shh. . . pa siya para hindi marinig ni Mommy iyong sasabihin niya. Literal na nandiyan lang si Mommy natutulog sa isang kama. "Daddy slept with another woman." mahinang saad nito.
"You cheated, Mommy?" tanong ko pero gulat na gulat parin sa nalaman at narinig mula sa kanya.
"No, it's part of the game, and I'm also drunk that time." Sagot niya.
"So, you really love, mommy?" tanong ko.
Ngayon ko lang din nalaman ito, base kasi sa kwento ni Mommy. Hindi raw talaga nag cheat si Daddy sa kanya, kaya pala sila nagbalikan dahil naiintindihan nila ang isa't isa.
"Yes, but I mistreated her wrong, kaya ko pinagsisishang mabuti ang lahat ng nangyari sa amin noon." Dagdag niya.
"Ilang taon kayong naghiwalay?" wika ni Daddy.
Gusto ko lang malaman kung Ilan. Kasi kung kayo ng gusto mo, kayo ang magiging wakas.
"Almost 5 years, kung hindi lang kami naghiwalay marahil may kapatid ka pa ngayon na mas matanda sa'yo." Sabi niya at tumawa. "We love to see each other and making make out-" napatigil siya.
Nanlaki ang mga mata ko sa sinabi niya pero agad din naman niya iyong binawi. That's not good to open up. Minor pa ako kaya iniwasan niyang hindi mabanggit iyon.
"Your making make love with her?" Inosente kong tanong.
"Yeah. . . and look at you know, Ikaw 'yung bunga, your such a beautiful woman I love the most than your Mommy," sabi niya.
"Isusumbong kita kay Mommy," biro ko sa kanya.
Wala siyang ibang sinabi at niyakap lang ako. I miss him so much, ilang araw lang siyang nakakabisita sa akin dito, kaya palagi ko siyang namimiss.
. . .
Kinabukasan, maaga kaming naligo ni Daddy dahil mamamasyal raw kami sa Parke. He said that he wanted to spent his time to me and to my Mommy.
"I have a business trip next week," wika niya sa akin. "Promise mo kay, Daddy na magpapagaling ka ah?" dagdag naman niya habang nasa daan pa rin ang tingin.
Tahimik lang si Mommy sa gilid, recently ganyang na siya, pero okay lang naman kami. Hindi ko na rin siya kinausap pa kasi parang wala siya sa mood.
"Yes, I will." Tumango ako sa kanya.
Iyon lang din ang magagawa ko, ang manatiling lumalaban para sa kanila. I don't need anything to please me, I don't need anyone's help, and I don't need to assume anymore at least I find my way to fight, iyon lang ang kailangan.
Suot ang dressed na binili ni Daddy sa akin na hapit na hapit sa katawan ko. May denim jacket rin ako. Kita ang kwentas na bigay sa akin, I once look at the mirror before I wear facemask. Naka-gloves rin ako para iwas bacteria.
Daddy parked his car at the sidewalk where the parking lot is there.
Nakarating kami ng walang imikan si Mommy, I heard her sniffing and crying? Nakita ko rin siyang nakatingin sa aming dalawa ni Daddy. I don't know, nasa likod kasi siya, kung lilingunin ko naman ay iiwas ng tingin at sa bintana ito ibabaling.
"I n-need to pee." paalam lang ni Mommy sa amin bago ito umalis.
I know she's not good, parang ayaw kung alamin kung ano iyong iniisip niya. Siguro sobrang lalim 'nun! May gap kung ganun siya sa amin ni Daddy ngayon. Iwan ko pero ang lungkot lungkot niya.
"Anong nangyari kay Mommy, Daddy?" tanong ko.
"She's alright, emosyonal lang mommy, mo ngayon."
Tatanungin ko pa sana kung bakit, pero pinili ko nalang ang hindi umimik.
Nandito pa naman ako? Pero parang pinaghahandaan na niya ang pagkawala ko? Oh- mas mabuti ngang paghandaan na nila para isang sakitan nalang.
"Thank you for bringing me here." Emosyonal na saad ko sa Daddy ko.
"You deserve this, you should be here everyday, or everytime you want, you don't deserve to be there at the hospital, you should be here and playing, schooling and having friends a lot." Mahinang sabi ni Daddy.
Those are my dreams. . . . but I was dreaming too hard to achieve. Nangangarap na nga lang ako, sa impossible pang mangyari. Maybe ganito lang talaga ang buhay na ibinigay sa akin. Hindi ako pwedeng maglaro, saka hindi rin ako pwedeng makihalubilo, at higit sa lahat dapat lang ako nasa hospital kasi kahit anong oras ay pwede akong atakihin.
Gusto ko nga iyong mga bagay na sinasabi ni Daddy, sinong hindi? May kaya nga kami.. pero hindi ko nakukuha ang mga gusto ko, iyong gusto ko na ang hirap kunin. Iyong gusto ko na hindi material na bagay, kundi ang mga bagay na ginagawa ng mga teenager na kagaya ko.
"Ang tagal naman ni Mommy?" tanong ko kay Daddy.
"Oo nga, I should check her there, wait for me here." Paalam niya sa akin.
Nakaupo na ako sa bench dito sa Parke, may mga naglalaro rin ditong mga bata, kahit hindi na ako bata ay masaya ako dahil nandito ako, masaya ako kasi kahit kaunting oras ay maranasan ko na makapunta dito.
After a while. . . .
May lumapit sa akin isang babae, napatingin siya sa akin at dumaan ito sa pala-pulsuhan ko saka napatingin sa dextrose gilid ko.
"You're sick?" she asked.
Napatingin ako sa kanya. Tinuro ko ang sarili ko. I'm the only person she talks to kaya ako iyong tinutukoy niya.
Itinuro niya iyong katabi kung pwesto. I just nodded to her.
"Definitely," sagot ko.
Nakaupo na rin siya sa akin ilang inches ang layo sa akin. Iwan ko pero parang ayaw niyang lumapit sa akin. She's stranger kaya hindi rin bagay na lalapit siya sa akin. Baka inisip niya na may malubha akong sakit at pwede siyang mahawaan.
"Sorry if I asked," mahina pero nahihiyang sabi niya habang ang tingin ay nasa playground.
"No, it's fine. . ." tipid kong sabi at ngumiti.
Kung noong una ay masasaktan ako na may makakaalam na may sakit ako, pero ngayon iba na... Mas pipiliin kung ipaalam, hindi para kaawaan kundi ipakita sa kanila na pilit akong lumalaban.
"That's my brother." Turo niya sa isang batang lalaki na nagtatakbo habang hinahabol ito ng kaniyang mga magulang. "He's my younger brother. . . he's like you, he's sick. Mahirap para sa amin ang pinagdadaanan niya at the age of seven na diagnosed na siya na may leukemia. kulang ang red blood cell niya, at hemoglobin kaya siya ganyan." kwento niya pa.
"Sorry to hear that." saad ko.
Ganyan din naman ako. . . natutunan ko rin kung ano iyong sakit ko.
"No, it's fine," sabi niya.
"Uhmm. . . at least there's still hope, right?" mahinang tanong ko.
Marami na akong mga nakasama na may leukemia kaya hindi na palaisipan sa akin ang ganong sakit.
"Yeah, we're looking for that, how about you?" tanong niya.
"H-Hah?" tanong ko.
Nabigla siya roon, alam ko naman na tinatanong niya kung ano iyong sakit ko pero natatakot akong sabihin sa kanya kasi masyadong mababa. . . ang rason.
"Nevermind, by the way I'm Felicia," she said and her wide hand waiting on me.
Kinuha ko ang kamay niya at saglit na iginaway. "Laspiranza," iyon lang ang sabi ko.
"I should get going, they're waiting for me." Saad niya.
"Yeah, nice meeting you." mahinang saad ko.
"Of course, me too, you should keep fighting, Laspiranza," iyon lang din ang sabi niya. "See you when I see you." She said before she bid her goodbye.
Nakita ko rin sina Mommy na paparating kaya inayos ko iyong sarili ko. Hindi dapat ako magpapaapekto kung ano iyong nalaman ko at narinig ko.
Gaya ng sabi ni Felicia.
I should keep fighting!
Kasi ito lang ang alam ko na paraan para magpatuloy. Kahit ang labo na nang nangyayari sa akin.
* * *